Trainen tussen bloesem, gravel en lactaatdrempels
De Marmotte nadert met rasse schreden, en dat betekent: werken, trainen, eten, slapen, herhalen. Nou ja, zo ongeveer dan. De wekker gaat vroeg, de koffie is zwart en de benen? Die zijn nog net geen beton, al scheelt het soms weinig.
De afgelopen weken stond ons trainingsplan vooral in het teken van opbouwen: duur, duur en nog eens duur. Denk aan die lekkere, lange ritten waarbij je jezelf ergens tussen de 4 en 6 uur op de fiets zet en hoopt dat je onderweg een goed terras in de zon tegenkomt. Want o wat was maart een fijne maand voor de fanatieke fietser, veel zon geen regen. Afgelopen maand stond er ook een graveltocht met Tim’s broer op het programma. Puur plezier gravel, zon, natuur en goed gezelschap. Wat wil een mens nog meer?
Bloesemtocht!
Sinds maart zitten we wekelijks zo’n 12 uur op de fiets. Geen kattenpis, maar nog niet het einddoel. De komende weken bouwen we dat verder op naar 14 à 16 uur per week, in blokken van drie trainingsweken gevolgd door één herstelweek. Een klassiek principe uit de trainingsleer, maar o zo effectief. Belasten, opbouwen, herstellen—en dan weer net dat beetje sterker verder. Richting de Marmotte blijven we dat volhouden, om in de laatste 1,5 week af te bouwen en fris aan de start te staan.
Komend weekend staat er een mooie tocht op de planning: een bloesemtocht van zo’n 160 km. De Betuwe in volle bloei, een strakblauwe lucht (laten we het hopen) en flink wat kilometers in zone 2. Want dat is toch de magische zone voor de meeste duurtrainingen. Daar waar je nog prima een gesprek kunt voeren zonder in ademnood te raken, maar je toch weet: “ik ben wél aan het trainen”.
Zone 2 (de zogeheten ‘endurance zone’) is de sleutel tot een goede basis. Hierin verbeter je je vetverbranding, bouw je meer mitochondriën op (je weet wel, die energiefabriekjes in je spieren), en leer je efficiënt trappen zonder jezelf op te blazen. Klinkt technisch? Is het ook. Maar als je wil klimmen zoals in de Marmotte met de Galibier, Télégraphe én Alpe d’Huez in het vooruitzicht dan moet je lichaam die motor op toeren kunnen houden zonder over te koken.
Van sweetspot tot hijgzone
Toch blijven we niet alleen in die comfortabele zone hangen. Nee, af en toe mag de hartslag gerust een stukkie hoger. Tempo-blokken (zone 3) en af en toe een drempeltraining (zone 4) doen wonderen voor je vermogen om die lange klimmen te overleven. Die trainingen voelen nét wat pittiger: praten lukt minder gemakkelijk en je weet dat je goed moet eten onderweg, anders zie je sterretjes voor je laatste blokje.
En dan heb je nog de VO2max-trainingen de hijgzones, waar je het gevoel hebt dat je longen op het stuur liggen. Kort, intens, en rete-vermoeiend, maar wel goed voor je zuurstofopname. Zeker bij klimmen op hoogte, zoals in de Alpen, is dit goud waard.
Luisteren naar je lichaam
Wat wij vooral leren in deze voorbereiding: trainen is balanceren. Een dag volle bak betekent soms de volgende dag rustig aan. In zone 1 (actief herstel), waarbij je nét genoeg doet om het bloed te laten stromen en de afvalstoffen weg te spoelen. Een uurtje fietsen in het zonnetje, zonder plan, gewoon peddelend langs de weilanden, koetjes kijken, vogeltjes horen, benen los. Dat doet vaak meer dan je denkt.
Belangrijker nog: goed eten en slapen zijn net zo cruciaal als die oh zo pijnlijke blokjes. Herstel is niet alleen ‘uitrusten’, het is waar de vooruitgang gebeurt.
Nog even dan…
De Marmotte komt dichterbij. De benen worden sterker, de ritten langer, en het moraal stijgt met elke zonnestraal. De bloesemtocht dit weekend voelt als een cadeau tijdens de voorbereiding mooie omgeving, flinke afstand, en een lekkere boost voor het vertrouwen.
Stay tuned!
👉 Wil je ook meedoen aan de Marmotte Granfondo? Boek je arrangement hier!
👉 Laat je inspireren voor je volgende fietsavontuur — volg Biketravels!
