Vijf beklimmingen om deze zomer te doen
Iedereen heeft zo zijn favoriete beklimmingen. Sommige omdat ze zo bekend zijn (Alpe dโHuez), sommige omdat ze zo hoog zijn (Col de Bonette) of omdat Tom Dumoulin daar eens langs de weg heeft gezeten (Stelvio). Er zijn in Europa zo ontzettend veel beklimmingen dat het eigenlijk onmogelijk is om een lijstje te maken. Toch hebben we het geprobeerd en hebben we hieronder vijf van onze favorieten geplaatst.
-
La Bรฉrarde (FR)
Bij het grotere publiek waarschijnlijk nog niet zo bekend, maar de echte fietser heeft dit pareltje al op de radar staan. La Bรฉrarde is misschien wel รฉรฉn van de mooiste beklimmingen in de regio rondom ons fietshotel in Oz. Deze doodlopende beklimming leidt je langs prachtige riviertjes, kleine gehuchtjes en vooral heel veel rust en mooie vergezichten.
De weg voert je door het nationaal park รcrins. Vanaf de start gaat het wegdek erg rustig omhoog en heb je continu een mooie rivier aan je rechterhand. De klim is eigenlijk overal goed lopend met een paar steile stukken, voornamelijk na het dorpje Venosc. Maar eigenlijk gaat het in de beklimming niet veel steiler dan 5% omhoog.
Eenmaal op het einde van de beklimming aangekomen moet je zeker de tijd nemen om te genieten van het uitzicht en de rust. Met een beetje geluk ben je de enige hier en hoor je enkel de rivier en wat vogels.
La Bรฉrarde is dus zeker een aanrader voor de wielrenner, maar ga alstublieft niet allemaal tegelijk!
-
Col de la Croix de Fer / Glandon (FR)
Twee namen, รฉรฉn beklimming. Tenminste, vanaf de kant Allemond. De Glandon en de Croix de Fer kunnen van twee kanten omhoog gereden worden. Wij kiezen voor de kant vanaf Allemond, onderaan ons fietshotel.
De beklimming vanaf deze kant start onderaan in Allemond. Na het doorrijden van dit plaatsje kom je bij het eerste stuwmeer aan. Eerst klim je de redelijk steile dam op om daarna de imposante burg over dit meer te nemen. Na een rustige aanloop begint het na Vaujauny redelijk op te lopen tot aan het dorpje River dโAllemont. Ben je toe aan een adempauze, dan is dit een leuke plek om even bij te komen op een klein terrasje. Na River dโAllemont volgt een relatief nieuw gedeelte van de weg (na een aardverschuiving is de oude weg verwoest) die steil naar beneden en dus ook weer omhoog gaat. Even een Limburgse helling tijdens deze lange klim.
Het mooiste deel van deze klim moet dan nog komen. Langzaam zie je de grote wand van het tweede stuwmeer opdoemen in de verte. Maar het beeld dat je op gelijke hoogte hiermee komt, en het water aanschouwt, is toch iedere keer weer een machtig beeld. Daarna volgt nog een laatste vijftal kilometers door de prachtige groene Alpenweides. Als je niet teveel hebt afgezien kun je hier de mascotte van de regio vinden, de Marmotte. Op de top heb je vaak een schitterend uitzicht op het massief en de groene weides, met vaak ook een plaatselijke schaapskudde die voorbij trekt. De Alpen pur sang!
-
Torri di Fraele (IT)
Torri di Fraele is een Italiaanse versie van de Alpe dโHuez. Maar dan wat mooier, rustiger en met een verrassing op de top. Vanuit Isolaccia, het dorpje van onze accommodatie Cima Piazzi, start de beklimming. Op ongeveer 15 minuutjes fietsen vanuit Bormio.
De Torri di Fraele loopt gestaag door. Het is geen zware beklimming, maar toch gaat het gemiddelde nooit echt onder de 6%. Het uitzicht dat je vanaf de beklimming hebt is prachtig. Je kunt ver de vallei over Isolaccia inkijken. Het feit dat het op een Italiaanse versie van de Alpe dโHuez lijkt, is omdat er net als bij de Alpe, veel haardspeldbochten in de beklimming zitten. Wat een verschil is met zijn Franse broer, is dat deze beklimming een stuk rustiger is. Je komt hier wel eens een auto tegen, maar het grootste gedeelte zal toch op de fiets omhoog gaan.
Eenmaal in de laatste 3 kilometers aangekomen, zijn er nog twee mooi tunneltjes die uit de rotsen gehouwen zijn. De toren van Fraele staan je op te wachten bij de finish. Maak hier zeker even een foto stop. Hou je van een stukje off-road en gravel? Fiets dan nog een paar kilomter door over een onverharde weg naar het stuwmeer van Cancano. Echt de moeite waard, en ook nog eens prachtig voor een mooie foto!
-
Passo di Gavia (IT)
Een echte klapper in de regio rondom Bormio is de Passo di Gavia. Iets minder beroemd en berucht dan de Stelvio, maar deze Italiaanse Reus mag zeker niet ontbreken bij een verblijf in Bormio. De Passo di Gavia begint vanuit Bormio en komt langs onze accommodatie Casa Gavia.
Vanuit Bormio zijn de eerste kilometers goed te doen. Zo rond de 5% loopt het lekker omhoog. Na een iets steiler stuk van rond de 7% begint na het dorpje Santa Catarina di Valfurva het wat lastiger te worden. De percentages gaan richting de 8 ร 9% en het wordt wat lastiger ademenen in verband met de hoogte. Het landschap wordt langzaam ook ruiger en er zijn op sommige stukken prachtige vergezichten. Hoe hoger je komt, hoe groter de kans is dat je ook nog wat sneeuwresten tegenkomt. Wat mooie slingerende weggetjes en steile stukken verder kom je dan langzaam aan bij de top in de buurt. De laatste paar kilometers lopen geleidelijk omhoog en je merkt aan je ademhaling dat je boven de 2500m bent. Stop op de top in het kleine restaurantje voor een warme koffie, en kijk eens rond in dit kleine hutje wat ook een soort museum is. Na een paar leuke fotoโs op de top, is het tijd voor een lange, en vaak frisse, afdaling.
-
Rocacorba (SP)
Wellicht de meest onbekende klim voor de meeste fietsers van dit rijtje, maar bij de profs is dit een graag geziene gast op menig trainingsrondje. De Rocacorba moet je op gefietst hebben als je in Girona verblijft. Voordeel is dat hij bijna voor de deur van onze accommodatie Torre de Dalt begint. Ook Can Xargay is een perfect locatie als je deze klim wilt bedwingen. Vanuit Banyoles begint de klim en het is een pittige. Ondanks dat het gemiddelde percentage โโslechtsโโ 6,5% aangeeft en de hoogte (970m) ook niet echt angst inboezemt, is het in werkelijk veel pittiger vanwege enkele afdalingen tijdens de klim. En is het echt een lastige klim.
De steilste stroken gaan richting de 15%, een echte typische Spaanse kuitenbijter dus. Maar het is ook een mooie klim, en hij geeft je een gevoel van hoe de profs hier in Girona wekelijks trainen. Eenmaal op de top aangekomen heb je een prachtig uitzicht over de omgeving, het meer van Banyoles en de Spaanse kant van de Pyreneeรซn, met vaak nog een laag sneeuw op de toppen. Een mooie klim, en als je geluk hebt krijg je de kans om Robert Gesink uit het wiel te rijden!
